Zaterdagochtend 09u: ontbijten met verse appeltaart en hete koffie. De zon komt op achter het Muiderslot en laat kleuren zien die een verfpalet zou doen verbleken. Mooi, maar ook een tikkie zorgelijk: zit er wind in die lucht? Het Markermeer is vanaf de kop bij de KNZ&RV in Muiden spiegelglad. Het belooft warm te worden tijdens het Eredivisie weekend, maar de boten zijn nog nat van de ochtenddauw. Dus toch die overbroek aan.
“De wind moet weg!” Mijn zoontje van bijna 3 zit achterop de fiets en heeft zijn beide handjes op zijn oren. “De wind is niet leuk, mama wind weg doen!”. “Dat kan mama niet lieverd”. Sinds ik een kind heb praat ik continue in de 3e persoon. Raar, ik weet niet ook niet waarom ik dat doe. Alsof ik en mama twee verschillende personen zijn. Maar beide kunnen het niet, de wind uit doen.
Voorrang betekent in Amsterdam iets heel anders dan in de rest van het land. Rode lichten zijn niet relevant, haaientanden zijn prachtige geometrische vormen in witte verf op het wegdek gekliederd en klein wijkt zeker niet voor groot. Maar waar een fietser in Amsterdam nog wel enigszins aandacht en respect voor heeft, zijn andere fietsers. Auto’s willen zeker geen roestig barrel op hun strakke lak, een andere fietser daarentegen moet je met ontzag tegemoet treden. Zeker op een voorrangsrotonde in de spits in de stad.
Wat denk je dan precies?
Als je over stuurboord op layline ligt, en steeds dichter de boven ton nadert. En je ziet ‘t bootje over bakboord op dezelfde snelheid, ook op layline naar diezelfde boventon varen. Gaat ie voorlangs? Gaan wij voorlangs? Elke seconde kan het anders zijn.
Elke vriendengroep telt er wel een. Zo eentje die spreekwoorden verdraait, verandert of alleen de klok heeft horen luiden. Vaak weet men wel toch wel wat de verbasteraar in kwestie bedoelt. Het spreekwoord van dit weekend was: de laatsten zullen de eersten zijn.
Nederlands